Een paar weken geleden was ik aanwezig bij een event georganiseerd door de psychologenorganisaties RINO groep en de NVRG. Ik ben niet aangesloten bij deze organisaties en het kopen van een  kaartje was een behoorlijke investering, maar ik wilde er per se bij zijn… Waarom?

Omdat de hele dag om Esther Perel draaide. Zij is een vermaard relatietherapeute, auteur van onder andere de bestsellers Liefde in verhouding en Erotische intelligentie. Maar ik kende haar vooral  van haar podcasts How shall we begin en How’s work. 

In deze podcasts ontrafelt zij de dynamiek van een stel of van twee collega’s. Zij zorgt voor verhelderende inzichten. Wie verhoud zich hoe tot wie? Welke issues uit je jeugd en je verleden spelen mee? Welke patronen herhalen zich keer op keer en hoe kun je die doorbreken?

Ik ben mateloos gefascineerd door de materie en door de scherpte van Esther Perel. De gesprekken weten mij ook  emotioneel te raken, vooral als Esther het gesprek even stilzet en haar ‘vertraagde inzichten’ geeft.

Tijdens het event in Haarlem sprak Esther over de diverse onderwerpen die haar bezighouden en gaf zij ons een ‘kijkje in haar keuken’.  De uitspraak van de dag was wat mij betreft: were you raised for autonomy or for loyalty? Het publiek mocht zijn hand opsteken om aan te geven bij welke groep je jezelf indeelde.

Deze quote houdt mij nog steeds bezig. 

Als je bent opgegroeid voor autonomie, dan denk je vaak dat jij de enige bent op wie je kunt vertrouwen; als je opgevoed bent vanuit de loyaliteitsgedachte, dan heb je het vertrouwen dat er altijd iemand is om op terug te vallen.

In de woorden van Esther zelf: 

“Were you raised to always trust that there will be others to help you, or thinking that the only person you can rely on is yourself? That influences the degree to which you can collaborate with other people, the degree to which you take feedback as constructive versus responding defensively, how you ask for help, whether you can delegate .”

Ik had hier nooit bij stilgestaan, maar ik wist mijn eigen  antwoord direct.

Mijn opvoeding draaide om  op autonomie. De boodschap van mijn vader was altijd: zorg eerst voor jezelf, dan voor diegenen van wie je houd, dan komt er een hele tijd niets en dan kun je je druk maken om anderen. Nou nam hij dat vrij letterlijk en heb ik die houding behoorlijk genuanceerd de afgelopen 42 jaar. Ik ben graag samen, maar vertrouw in de basis op mezelf.

En ik denk dat ik daarom ook de stap naar het ondernemerschap heb kunnen zetten. Ik kan wat ik kan, en ik kan mezelf altijd redden – daar heb ik een rotsvast vertrouwen in. Ook heb ik hierdoor een scherp oog voor kansen en mogelijkheden ontwikkeld en ga ik altijd uit van het positieve. De keerzijde van autonomie kan zijn dat je je sneller eenzaam voelt – want “ je kan het toch allemaal zelf wel alleen’. 

Mede daardoor weet ik dat alleen ook maar alleen is en dat je samen altijd sterker en slimmer bent dan alleen. Als ik het ontrafel, zie ik het als een onbewuste richtinggever aan het soort werk dat ik doe en de begeleiding die ik aanbied. 

Hoe gaaf is het dat het zo samenvalt en dat dit kwartje zo valt?!

Maar nu ben ik natuurlijk heel erg benieuwd: hoe zit het bij jou? Ben jij ‘raised for autonomy’ of ‘raised for loyalty’? Wil je met me delen wat je dat je heeft gebracht? Waar je blij mee bent of waar je tegen aan loopt? Ik reageer snel op je bericht!