Er was eens een berg die Weerstand heette. En o,o,o wat was die berg hoog.
De prinses en de berg
De prinses was zich niet bewust van deze berg, die gewoon in haar koninkrijk stond, totdat ze iets hebben wilde wat aan de andere kant van de berg lag.
Hoe moeilijk kan het zijn dacht de prinses? Ik neem gewoon een aanloopje en ga die berg over. Easy peasy, ik ben er zo.
Daarin had de prinses zich schromelijk vergist. De berg bleek glad en glibberig en had nare uitsteeksels overal. Overhangende rotsen hingen in de weg. Nee, nee, deze berg liet zich niet zomaar bedwingen.
Ze sloeg haar kamp op
De prinses legde zich er bij neer en sloeg aan de voet van de berg haar kamp op. Daar bouwde ze ook een klein kasteel zodat ze er wel lekker bij zat. Dagelijks zag ze die berg vanuit haar slaapkamer. Het verlangen om over de berg te gaan kwam en ging.
Langzaam maar zeker leerde de prinses de berg kennen. Ze wist bij welke omstandigheden de berg makkelijker te beklimmen was. Ze ging op onderzoek uit naar de juiste materialen om een berg te beklimmen. De juiste schoenen, veiligheidsgear, voorraden.
De prinses zocht een gids
En slim als ze was. Ze zocht een gids. Ze wist dat mensen die berg eerder over waren gegaan. Ze wist dat het kon. Ze dacht ‘ als ik nou een ervaren gids zoek, dan kan ik daarachteraan lopen’. Die kent de de weg over de berg.
Op een dag voelde de prinses dat het tijd was om de berg te beklimmen. Ze deed een check:
- voel ik me goed?
- ben ik fit en sterk?
- heb ik alle juiste gear?
- is mijn gids beschikbaar?
- ben ik er klaar voor om die berg te bedwingen ook al vind ik het eng en moeilijk?
De prinses antwoordde op alle vragen met een volmondig JA!
De prinses en haar gids gingen de berg op. Het was er naar en koud. De tocht duurde veel langer dan ze dacht, ze kreeg spierpijn. Kramp. Koude handen. Ze durfde bijna niet meer. Ze voelde zich naar. Hoogtevrees. Alles waar ze tegenop had gezien kwam voorbij.
De gids bleef stoïcijns de weg wijzen en keek af en toe achterom of ze mee kon komen. Hij hielp haar niet, ze moest het zelf doen. Maar hij wees wel de weg.
En na een tocht vol ontberingen stond de prinses ineens aan de andere kant van de berg. Ze was al bijna vergeten waarom ze over die berg wilde. Maar ZE WAS OVER DE BERG WEERSTAND heen gestoken. Ze had alles gedaan wat ze eng en naar vond. En dat alleen al was zo’n overwinning op zichzelf dat de prinses zo trots was op zichzelf. zo blij, zo euforisch. Ze bleek het te kunnen. Als ze zich maar goed voorbereidde kon ze dus een de WEERSTAND over. OMG wat een inzicht was dat!
De prinses keek om zich heen
Daarna keek de prinses eens om zich heen. Wat eens schitterende plek was het hier. Hier kon ze wel een tijdje blijven en misschien ook wel een nieuw kasteel bouwen. Ze voelde zich helemaal thuis op deze plek. Ook omdat ze nu wist dat ze ook gewoon weer terug kon de berg over.
De prinses zuchtte diep en nam het landschap in zich op. Beeldschoon was het hier. Weids kon ze kijken. En wacht, zag ze daar in de verte nou nog een berg? Een andere dan WEERSTAND? Groter, ander materiaal, met bomen en bos? Oei… wat zou er achter díe berg zijn? Zou ze ooit…?
De prinses zuchtte, eerst maar even genieten van deze plek. Daarna zag ze wel weer verder. Ze wist nu dat ze eigenlijk alles kon.
Einde
Ben jij ook net als deze prinses (en dit verhaal is natuurlijk ook voor prinsen)? En wil je ook een berg over? En zoek je een gids?
Laat dan je gegevens hieronder achter en ik neem contact met je op.
Dan kijken we of ik je de weg over jouw berg kan wijzen.
