Multitalent Eva Crutzen schreef en regisseerde de prijswinnende serie Bodem, waarin ze bovendien de hoofdrol speelt als Cat, die na de dood van haar broer het zelfdestructieve pad heeft gekozen. Drama, slapstick en satire wisselen elkaar in hoog tempo af.
Heb jij de NPO serie BODEM van Eva Crutzen al gekeken? Ik wel. Min vriendin Iris tipte me, ‘echt iets voor jou’.
En ze had gelijk. In twee dagen heb ik alle 6 afleveringen gebinged.
Ik kijk niet vaak series, meestal kunnen ze mijn aandacht niet lang vasthouden, maar deze serie had me om een paar redenen te pakken.
- Eva Crutzen is gewoon heel leuk om naar te kijken.
- Ik heb bewondering voor haar als (multitalent) maker
- De diepere laag (de bodem
)van deze serie raakte me
Rouw en verlies
Rouw en verlies zijn ook thema’s in mijn leven. Mijn beide ouders overleden vrij jong. Mijn vader overleed eerst en werd slechts 48 jaar, mijn moeder overleed een paar jaar later en werd 53 jaar.
Toen mijn moeder overleed was ik ineens wees op mijn 26ste. Ik vroeg me lang of of je op je 26ste wel ‘telt’ als wees, je bent immers al volwassen en ‘af’. Alleen ‘af’ was ik nog lang niet en aan rouw gaf ik geen ruimte, en eerlijk gezegd had ik ook geen idee hoe dat moest.
Ik ging gewoon door, net als Cat, de hoofdpersoon uit de serie. Gelukkig zonder zelfdestructieve neigingen, ik verloor me niet in drank of drugs (ik doe überhaupt geen drugs). Maar door geen tijd en ruimte te nemen voor de rouw om mijn ouders bleef het sluimeren.
Misschien was ik net als Cat wel bang om rock bottom te gaan, om de BODEM te raken. Afzakken naar de bodem is doodeng. Want je weet niet hoe diep het is, en wanneer je de bodem zal raken.
Wijs advies
Wijs advies dat ik hier ooit over kreeg was: ‘als je blijft watertrappelen verspil je veel energie, als je afzakt naar de bodem heb je vaste grond om op af te zetten en veer je weer naar boven.’
Ik heb jarenlang als een gek getrappeld, gewoon omdat ik niet doorhad dat die bodem zoveel dichterbij en zoveel meer veerkracht had dan ik dacht.
Uiteindelijk heb ik de bodem aangeraakt. A hell of a ride. Want onderweg naar beneden kwam ik vanalles tegen dat ik lekker ver had weggestopt. Zaken die sluimerden, wat ik diep van binnen wel wist maar uit lijfsbehoud negeerde. Eenmaal met mijn voeten op de bodem merkte ik hoe snel ik weer op kon veren. De bodem bleek letterlijk en keerpunt.
Maar zoals jij ook wel weet, roept dat wat je negeert uiteindelijk steeds harder om je aandacht. Negeren kost meer energie dan de leeuw in zijn bek kijken, die roze olifant in de kamer benoemen en de koe bij de horens vatten.
Hulpvraag
Mensen komen vaak bij mij met een praktische hulpvraag. ‘Ik kan niet plannen’ ‘ik ben ongeorganiseerd’ ‘ik maak nooit wat af’ ‘ik kan geen aansluiting vinden bij anderen’ ‘ik wil me herpositioneren maar wie ben ik dan en waar sta ik voor?’.
Maar onder deze vraag ligt vaak een andere vraag verscholen: wat heb ik genegeerd, wat zit me nog in de weg, waar ben ik bang voor, wat hangt er nog in de lucht maar kan ik nog niet voelen of duiden?
En daar help ik ze mee. Begrijp me goed, niet iedereen hoeft eerst rock bottom te gaan. Maar op weg naar een prettiger leven is het goed om je thema’s te onderzoeken. Je patronen te leren kennen, zelfkennis op te doen. Ik noem dat vaak het leren erkennen en herkennen van je eigen gebruiksaanwijzing. Zodat je je leven zo kunt inrichten dat het goed is voor jou.
Eva Crutzen ken ik niet persoonlijk. Maar in dit interview zegt ze: Ik vind het nog steeds een uitdaging om niet te verdwijnen. […] Al die dingen waardoor je niet bij jezelf naar binnen hoeft te kijken om je af te vragen: hoe moet ik me hiertoe verhouden?
En daarmee duidt ze de kern van mijn werk: ik help mensen bij zichzelf naar binnen te kijken door een spiegel te zijn. En door mijn werk- en levenservaring geef ik ze handvatten en richting om aan te voelen hoe zich daartoe kunnen verhouden.
Lang verhaal kort: ik kan je de serie van harte aanbevelen, het maakte bij mij veel los. Als je gaat kijken laat je me dan weten wat het bij jou raakt?
