Theatercollege Griet op de Beeck – Stadsschouwburg Haarlem – 22 mei 2025
Girl on a mission
Rij 6, stoel 1. Ik zie slecht in schemerlicht en vraag de man op de volgende stoel of ik een 1 of een 7 zie, hij reageert een beetje afwijzend en verbaasd. Ah well, ik ga zitten. Ik ben hier vanavond met mezelf, I’m good.
Griet is a girl on a mission en verteld bevlogen hoe zij haar ‘beter’ heeft gevonden. De zaal zit vol met 650 mensen, blijkbaar ook mensen die willen weten over dat ‘beter’. Het stemt me nederig en nieuwsgierig.
Griet laat haar publiek niet zomaar gaan, we moeten dingen doen.
‘Vertel aan de persoon naast je wat voor kind je vroeger was’
Meneer stoel 2 heet Tim
Meneer stoel 2 blijkt Tim te heten. Aangenaam.
Ik begin. ‘Ik was een verlegen in zichzelf gekeerd kind, bozig, stampvoetend. Mijn standaardzinnetje was ‘Kanmenieschelen’.’ Ik zie hem een beetje verschrikt kijken.
Hij verteld over zijn jeugd. Tot aan zijn 11de was het een heerlijk tijd, alleen maar buiten spelen, in het groen, met zijn 1,5 jaar oudere broer. Heerlijk alleen maar goede herinneringen.
Ik voel een contrast tussen hem en mij. Ik ben ook een moment jaloers, hoezo had hij een spelende jeugd in het groen en liep ik over het asfalt van de Tweede Atjehstraat?
Maar er is ook iets niet congruent – Tim voelt schrikkerig, niet aanwezig. Ik laat het, we gaan verder.
Maar Griet heeft nog iets voor ons in petto:
‘Kijk je buurman 20 seconden recht in de ogen’
Ai. Dit vind ik ongemakkelijke oefeningen (helemaal in schemerlicht, dan is focussen lastig. Tim en ik kijken elkaar aan. Maar waar je soms via iemands ogen zo naar binnen mag stappen zie ik hier tralies achter het grijs. Zijn kijken is geen kijken, hij maakt geen contact. Moeilijk vind ik dit. Ik houd vol.
Ik vraag hem, hoe was dit? ‘Ach, prima hoor, geen probleem’
Ik twijfel, hij voelde niet thuis, ik mocht niet binnenkomen…
Griet vertelt veel van wat ik al weet, maar ze doet het zo helder en vanuit een diepe doorleefde ervaring dat het zowel indrukwekkend als ontroerend is.
Haar hond Uma ligt rustig in een mandje op het podium – zonder Uma had Griet hier niet gestaan. Dat kwam binnen.
De laatste oefening die ze voor ons heeft is ook een mooie vraag:
‘Vertel aan je buurman of vrouw wat voor volwassene je bent geworden’
De mens die je geworden bent
Ik begin. Ik voel mijn hart volstromen. Ik voel me senang en tevreden op dit moment in mijn leven. Ik ben een fijne volwassene geworden. iemand die hard heeft gewerkt en veel heeft opgeruimd, en die meer dan genoeg heeft om te delen met anderen. Dat is wel eens anders geweest, ik ben bijna ontroerd door mezelf hier.
Tim kijkt ervan op, weer schrikkerig?
‘Nou jij’ zeg ik. Hij trekt zich terug. Schuttert een beetje. Maakt onsamenhangende zinnen’.
Hij zegt’ ik doe wel dingen, maar weet niet of het de goede dingen zijn’ ‘er zit zeker nog iets’.
Ik voel pijn, depressie, schade opgelopen in het leven? Klopt het wat ik voel?
En ik besef me meteen weer dat en mijn intuïtie juist was: incongruentie. Maar ook dat mijn ‘jaloezie’ of misschien wel mijn aanname over dat die groene-buiten-jeugd een recept is voor een blij leven niet klopt. Het is geen garantie is voor een happily ever after leven, dat gaat voorbij aan alles wat je daarna nog tegen kunt komen in je leven. Ik bind in en voel medeleven voor deze man.
Bij het afscheid geef ik hem een kneepje in zijn arm en bedank hem voor dit moment samen.
Eigenlijk had ik hem mijn kaartje moeten geven, maar dat voelde impertinent.
Daarom doe ik het maar zo – in woorden die hij nooit zal lezen, maar die hem stilletjes alsnog mijn kaartje geven.
HEB JIJ OOK, NET ALS TIM, SOMS HET GEVOEL DAT JE WEL BEZIG BENT MAAR NIET MET DE JUISTE DINGEN?
Dan is mijn 1:1 maatwerk coaching misschien iets voor je.
In een aantal sessies creëren we jouw persoonlijke overzicht zodat je meer rust in je hoofd ervaart, én zodoende, ook meer beweging in je leven.
Via onderstaande formulier neem je makkelijk contact met me op
